Met drie Engelse clubs in de kwartfinale van de Champions League en de vierde op de drempel, en het afscheid van recordwinnaars Real Madrid en AC Milan, lijkt de machtsovername van de Engelse clubs in Europa aanstaande. Spanje lijkt plotseling af te haken
Tot dit voorjaar was het onjuist en soms zelfs demagogisch om de Premiership uit te roepen tot de beste competitie ter wereld. Een goede competitie wordt niet alleen afgemeten aan de kracht van de topclubs, maar ook aan de kracht van de middenmoters. Kortom, clubs als FC Amsterdam (Nederland jaren 70), Ipswich Town en Nottingham Forest (Engeland 70-80), Fortuna Düsseldorf en Kaiserslautern (Duitsland 70-80), Genoa en Cagliari (Italië jaren 90) en Alaves en Villarreal (Spanje in deze eeuw) bepalen eigenlijk welke competitie zich de sterkste mag noemen.
Niemand twijfelt aan de werkelijke kracht van de vier Engelse topclubs, maar het feit dat geen enkele andere club in de afgelopen vier jaar echt kon aansluiten geeft ook de zwakte van de Premiership aan. Nu lijkt daar verandering in te komen, op het moment dat de vier topclubs massaal oprukken naar Moskou om dit jaar de Europa Cup te winnen. Dat is nog niet eerder vertoond en daarbij zijn drie andere clubs op jacht in de UEFA Cup. Vanavond spelen Spurs, Everton en Bolton tegen PSV, Fiorentina en Sporting Clube ook voor het imago van de Premiership.
De beste competitie tot afgelopen seizoen was zonder meer de Spaanse, maar uitgerekend dit land is geschonden uit de winter gekomen. Het afhaken van Real Madrid en Sevilla komt twee weken na de uitschakelingen van Atletico Madrid en Villarreal. Voeg daarbij de harakiri van Valencia, waarvan Schalke optimaal wist te profiteren, en Spanje heeft zijn status als leider in Europa verspeeld. Barcelona en Getafe moeten de Spaanse eer hoog houden.
Het wordt natuurlijk ook tijd dat de rijkste en meest bekeken competitie ook de beste wordt. Sinds 1990 hebben de Engelse clubs maar tweemaal (enigszins fortuinlijk) de Europa Cup gewonnen. Daar staat tegenover dat Arsenal twee jaar geleden de hoofdprijs door de neus werd geboord door een lankmoedige arbiter. Maar met drie finaleplaatsen in de afgelopen drie jaar (waarvan een victorie via strafschoppen) klopt het Engelse topkwartet steeds luider aan de poort van het succes. Van de drie al geplaatste ploegen maakt Arsenal misschien de meeste indruk, heeft United waarschijnlijk de meeste power en is dit Chelsea het meest ervaren. Alle drie hebben in de afgelopen vijf jaar de prijs niet gewonnen, terwijl ze in Engeland wel voor een dergelijke prestatie in staat werden geacht.
Na de Italiaanse en Spaanse overheersing is het nu aan de Engelse clubs om daadwerkelijk en overtuigend te oogsten. Oftewel met een geheel Engelse finale (zie ook Real-Valencia of Milan-Juve) dan wel met een schitterende score (Milan-Barça 4-0). Met minder zouden de zichzelf flink op de borst kloppende Engelsen geen genoegen moeten nemen.
Van de vier tegenkandidaten is vooral AS Roma een dark horse en blijft Barcelona een echte favoriet, ook al kan het gemis van Messi in de kwartfinale de ploeg opbreken. Voor Fenerbahce en Schalke is bereiken van de kwartfinale een uniek hoogtepunt en lijken alleen kansrijk als ze elkaar treffen.
Natuurlijk moet Inter nog niet worden afgeschreven. De superkampioen van Italië moet komende dinsdag een 2-0-achterstand tegen Liverpool wegschieten. Slaagt de ploeg van Mancini daar in, dan verandert er ten opzichte van vorig seizoen geografisch weinig in de verdeling van de kwartfinaleplaatsen per land. Alleen Nederland leverde zijn plaats in aan Turkije. Maar voorlopig slaat de balans door in het voordeel van de Engelsen.
Opvallend is wel dat in de komende kwartfinales voor het eerst sinds de eerste Champions League in het voorjaar van 1992 AC Milan, Real Madrid, Bayern, Juventus en Ajax bij de laatste acht massaal ontbreken.
Rick Klein Verdijk
