Voetbal is een interessante en spannende sport om te volgen. Wat ik het meest interessante aspect vindt om van een afstandje te observeren zijn de trainers. Vooral in deze tijd is het kostelijk vermaak om het lot van de diverse oefenmeesters te volgen.
Enkele decennia terug kon een coach nog gerust vier keer op rij verliezen; na afloop werd het negatieve resultaat gemoedelijk weggespoeld met een pils of een jenever. Anno 2009 is een trainer na een dergelijk desastreuze reeks al opgelucht als zijn ruiten niet aan diggelen gegooid worden en zijn gezin niet bedreigd wordt.
Als er op iemand gejaagd wordt in het voetbal, dan is het op de trainer. Natuurlijk, het gros mag best wel een beetje gepiepeld worden. Kaarsrechte rug, pedant en betweterig toontje. Soms nog een wat dictatoriale scheiding in het haar. Bij tegenslag klagen over gemiste kansen of een falende arbitrage. Trainers zijn niet de meest sympathieke personages (dat zijn verzorgers, materiaalmannen en wasvrouwen!). Maar wel de meest dappere.
Over niemand wordt in het voetbal zo veel geluld als over de trainers. Zij worden afgerekend op het resultaat. Natuurlijk, als een keeper blundert willen we met zijn allen nog wel eens coulant reageren. Falend materiaal, lekke band. Maar over het algemeen vinden we dat tegenvallende resultaten in een competitie waarin vier clubs kampioen moeten worden en vijftien teams bij de beste negen moeten eindigen veroorzaakt worden door falende trainers die slecht gestuurd hebben.
Juist om dat prachtige spel rond die trainers geniet ik zo van het voetbal en van onze Eredivisie. Martin Jol bij Ajax, met zijn reusachtige Paaseiland kop. Staat bekend om zijn vakmanschap. Past qua no nonsense karakter niet bij Ajax, hoewel hij wel lekker overtuigd is van zichzelf. Die prachtige kerel, Jol dus, kan zijn reputatie als wonderdokter maken of breken. Vertilt hij zich net San Marco aan Ajax, of wordt hij een icoon in de clubgeschiedenis? Hij heeft het hoofd er wel voor.
Dan Fred Rutten bij PSV. Ook spannend. Te groot voor het servet nadat hij Twente steen voor steen opbouwde met als resultaat een aantrekkelijk en succesvol spelend elftal. Bleef in Gelsenkrichen echter niet overeind en heeft prijzen nodig bij PSV om zich definitief tot een toptrainer te kronen. Rutten is in ieder geval goed begonnen.
Ook Ronald Koeman heeft wat te bewijzen met AZ. Is bij zijn vorige clubs steeds met een streepje voor begonnen door zijn verleden en bezit een wat stijve vorm van charisma, maar Koeman is nergens nog volmondig geslaagd. Echt gefaald heeft hij ook nog niet met zijn zuinige zesjes. Leuk is dat Koeman een typische winnaar is met zijn trotse pauw-persoonlijkheid. Bij kritiek zie je hem onderhuids ontploffen. Geforceerd blijft hij de geestelijk onafhankelijke trainer spelen, maar zijn rode blos op de wangen verraad meestal wel dat ie pissig is. De man valt zeker op te naaien.
Laten we eindigen met Mario Been. Heeft zich na een iets te clowneske spelerscarrière als trainer toch een tikkeltje onverwacht opgewerkt tot een grote jongen. Blijft dicht bij zichzelf en is daar ver mee gekomen. Is nu al groot genoeg om grote namen op zij te zetten. Maar gaat het met Been niet te goed? Kan hij de verheerlijking rondom zijn persoon wel aan….
En zo heeft iedere trainer in de Eredivisie wel een vermeldenswaardig verhaal in zich (Verbeek bijvoorbeeld!). Al die verhalen vind ik smullen geblazen. Het dreigt weer een verslavend lekker seizoen te worden. Met dank aan de trainers.
Remco Kock
