Hoe zal PSV doelverdediger Andreas Isaksson zich momenteel voelen? Hoewel de Zweed uitwendig oogt als een ijskonijn zullen de cynische reacties van het PSV publiek van afgelopen zondag hem toch verre van onberoerd hebben gelaten.
De sobere doelman werd vorig seizoen al verweten geen punten voor zijn ploeg te pakken en steeds vaker lijkt Isaksson negatief betrokken bij momenten die PSV punten kunnen kosten. Nadat de zestigvoudig international afgelopen zondag tegen Ajax een hobbelige terugspeelbal op amateuristische wijze verspeelde aan Suarez met fatale afloop werd iedere redding van Isaksson in het Philips Stadion met cynisch applaus begroet.
Wanneer publiek een speler niet meer uitfluit, maar sarcastisch toejuicht is het normaliter gebeurt met de betreffende voetballer. Het PSV publiek lijkt Isaksson afgeschreven te hebben. Publiek dat klapt uit cynisme is als een praatgrage trainer die niet langer met een speler communiceert, wat uiteraard de doodsteek is in een relatie. Ik denk dat Isaksson zich verre van lekker voelt in Eindhoven. Het publiek moet hem niet meer en legt zijn optredens onder een vergrootglas. Isaksson is een kind zonder zelfvertrouwen, omdat zijn ouders hem no matter what toch altijd en overal zullen afbranden. Je hoeft geen psychologie gestudeerd te hebben om te weten dat er zich langzaam een verlammende vorm van faalangst in het brein heeft genesteld van de saai ogende Zweed.
Is er nog hoop voor Andreas? Ja, ik denk van wel. Daarvoor verwijs ik graag naar een landgenoot van Isaksson, Zlatan Ibrahimovic. Overigens zijn zij op exact dezelfde dag geboren. Maar dat terzijde.
Want laten we terug gaan naar het seizoen 2001/2002 met als decor de Amsterdam ArenA. Met veel bombarie werd de toen nog piepjonge Zlatan voor de leeuwen gegooid als nieuwe centrum spits van Ajax. Het verwende Ajax publiek had het al snel gezien.
Zlatan was een miskoop van de eerste orde, hoorbaar was zelfs de smakeloze vergelijking met Ivan Gabrich. Zlatan kon niks. Boomlang, maar koppen ho maar. Stijf in de heupen, maar toch maar steeds gaan voor de individuele actie die bij voorbaat al geen kans van slagen had. Goals maken kon die notoire kansen verprutsende Zlatan al helemaal niet (overigens maakte hij er in zijn eerste seizoen ook maar zes in de competitie).
Er werd wat afgefloten in de ArenA als Zlatan tot ieders frustratie een eenvoudige inspeelpass van zijn voeten liet springen. Het grote lijf van Zlatan verstijfde van de angst. Hij kon immers niks meer goed doen. Het gefluit verlamde en versteende hem.
Bijna was de carrière van een supertalent gesmoord. Pas nadat een dwarse Mido in Zlatan’s tweede seizoen in staking ging om een transfer af te dwingen brak Zlatan voorzichtig door in de Eredivisie.
Moraal van het verhaal: PSV publiek beheers u in het belang van uw club! Gun Isaksson een kans. Geef hem zijn zelfvertrouwen terug, zodat hij zich weer twee meter voelt als er een hoge bal in zijn strafschop gebied wordt geslingerd. Maak van de 1.99 m lange Isaksson alstublieft geen ukkie. Want keepen kan hij wel degelijk. Zestig interland. En denk ook eens aan al die prachtige reflexen die we van hem hebben gezien.
Gomez zal Isaksson niet worden nee, maar toch. Ik heb vertrouwen in Isaksson, die qua motoriek overigens doet denken aan ‘Sar’. Publiek dat een speler zijn zelfvertrouwen (oftewel zijn brandstof) ontneemt is van mij part net zo schuldig bij een onbegrijpelijke blunder van een door angst verstijfde speler in kwestie. Punt.
Remco Kock
